5.7.05

Küçük Kız

Bundan iki ay önce bir çocuk kendi isteğiyle yaşamını noktaladı. 4. kat penceresinden kendini boşluğa bıraktı ve akciğerlerinin parçalanmasıyla yani bir iç kanama geçirerek hayata acı bir veda etti. Aynı apartmanda oturuyorduk. Hiç karşılaşmadan yıllarca aynı kapıdan girdik, aynı otomata bastık, aynı bahçeye baktık pencerelerimizden ve belki aynı anlarda düşündük "burdan düşülürse ölünür mü?" diye. O deneyerek öğrenmeyi seçti, ben izleyerek. O yüzlerce kez düşündü belki atlamayı ben yüzlerce kez hayatta olmayı sevdim.

İki aydır buraya herhangi birşey yazmadım. Okunmasından korktum, birinin bundan etkilenmesinden. Ailesinden, belki küçük kardeşinden...

Küçük bir kız kardeşi var 9-10 yaşlarında. Abisi atladığı esnada o dışardaymış. Birinin "eyvah çocuk atladı" nidalarıyla ürkmüş ve koşmuş oda pencerelerinin altına. "Bu benim abim!" demiş şaşkın ve eve gidip ailesine haber vermiş. Bir feryat koptu sakin sitede. Belki onlarca kez ambulans arandı. Hemen hastaneye gidildiyse de olmadı, kurtaramadı ailesi onu ve çocuk istediği sona belki de ulaştı.

Biz 2 kocaman aydır 60 birbirinden zor gününe tanık olduk ailenin. Eriyişlerine yani. Yani birşeylerin eskisi gibi olmayışına. Taşınmak için ev arayışlarına. Küçük kız çocuğunun yaşadığı drama.

Arkadaşları arasında uyumsuzluk problemlerini bir psikolog edasıyla izleyip yorumluyoruz. Arkadaşlarına "Ben abimi çok özledim kimseye söylemeyin, onu çok seviyorum" diyor ve uzun uzun ağlıyormuş. Yardım edemeyişimize, orada içi içini yiyen birisinin olduğunun farkında olamayışımıza, acının hiç dinmeyecek olmasına üzülüyoruz.

Bugün iş yerinde camdan bakıyordum, yerde bir adam sara krizi geçirmiş sanırım yatıyordu, başına birkaç adam toplanmıştı, görünce apartmandan atladı sandım. Yine camın önünden geçerken yukardan kağıt düştüğünü bir karartı şeklinde gördüm ve yine biri atladı sandım. Ben hiç tanımadığım birinin ölümünden bu denli etkilenmişsem, zavallı küçük kızın halini düşünemiyorum.

Zor... Gerçekten çok zor. Bugün küçük kız bize geldi, ona cips ikram ettim "ayıp olur, annem git ama birşey yeme dedi" dedi. Ben de "birşey demez, Pink abla verdi dersin" dedim... ve çocuk ruhlara olan özlemimi giderdim.

Sıkıldım ben, içim sıkıldı çok.