Teyze olmak zor zanaat

Ablamla Yağız dün akşam teyzesini zayarete geldiler :) Birkaç gün kalalım demişler. Bugün de annemle ablam bebeğe bir şeyler almak için evin karşısındaki markete gittiler. Güya uyuttular da gittiler, ben evde kalıp göz kulak olacaktım ama zıpa ağladı :( daha doğrusu ağladık. O ağlayınca dayanamadım ben de ağladım artık. Hiç yapmazdı öyle endişelendim, annesini çağırdım geldi hemen. Yok karar verdim teyze olmak zor işmiş. Başlarda iyiydi, uyandırıp seviyordum, biraz teyzecilik oynuyorduk sonra tekrar uyutuyordu annesi.

Çok güzel bir şey, izliyorum minicik dudakları var. Stres alıcı özelliğe sahip. Annem komik komik espriler yapıyor bebekle konuşurken bizi gülmekten öldürüyor :D Sonra omzuma kafasını koyup yatıyoruz ne tatlı kokuyor yawf. Sabah hain annem getirdi bebeği yatağıma bıraktı, biz kahvaltı yaparken yanında dursun diye. "Hayır annee, hayıırrr! Daha uyanmadım ben" desem de bırakıp gitti. Öptüm falan tatlı tatlı uyuyorduk ne güzel, sonra çarşafıma kustu :/ hem de en sevdiğim yıldızlı çarşafım. İlk defa kustuğuna şahit oldum da "ulan bana mıydı tüm garezin zıpa!" dedim gönderdim annesine :D

Uykusunda gözlerini kırpıştırıp gülümsüyor, rüyasında melekleri görürmüş dedi annem bir süre izledim. :) Minicik, elleriyle yüzünü çiziyor diye eldiven takıyoruz onu da çıkarmayı başarıyor. Çok yaramaz :D eldivenlerini çıkardığı için değil, öyle işte yaramaz :) Benim en tatlı zıpam o kadar.