Balon! Balon!

Aklım çok karışık. Gelip/giden şeyler var. Kimsenin görmediği belki hissetmediği içsel sıkıntılar/sevinçler (vs. vs.) içersinde kayboldum. Şu an olduğum yere çok yabancıyım. Kendimi de kaybediyorum. Birinin gözleri üzerimdeymiş gibi kendimi izliyor ve rahat hareket edemiyorum. Elbette kafamda kurduğum sebepler var. Bir tek ben biliyorum!

27.11.05 tarihinde girilmiş yazımdan



6-7 sene önce okuduğum bir kitabı karıştırırken buldum bunu. O zaman altını çizmişim bu satırların. Çok zaman önce... İnsan kendiyle karşılaşınca ne kadar kendine benzediğini bir kez daha idrak ediyor. Ben buyum, o zaman da buymuşum, şimdi de. Eksiksiz, tamı tamına.

Özgünlüğümü kaybettiğimi düşünmüyorum, bir masal kahramanı olmak çok da kötü olmasagerek. Bilinç altı böyle zamanlarda su yüzüne çıkar derseniz amenna. Ama bunu ümitsizlik olarak görüyorsanız kapatın bu sayfayı, bir daha da dönmeyin.