1.6.06

Dur Lütfen

Aptallaştım iyice, sürekli yararlı şeyler yapmak bana göre değil, performansımın üst sınırını zorluyorum. Yakında beynim infilak edecek. Az önce otobüste test çözemeye dalıp durağı kaçırmışım. Alel acele indim otobüsten. Biraz oturdum. Dinlenmek istedim, dinlenemedim. Zorladım biraz kafamın içini gözlerimden akıtayım diye... ama sıyrılamadım düşüncelerden. Sonra mecburen yürüdüm... :/ Yürürken sendeledim, sendeledikçe direndim, direndikçe düşündüm, düşündükçe daha çok yoruldum.

Sıkıldım çok fazla, içimdeki burukluğu gideremiyorum. Mevzulardan hangisini seçsem bilemiyorum canımı sıkmak için. Asıl sosyal yaşam asosyalliğe hapsediyor insanı onu keşfettim. Sadece bana ait düşünsel bölgemde yalnızlığı muhafaza etmeye çalışırken abuk sabuk şeyler düşünür buluyorum kendimi. Birbirine dolaşan insan gölgeleri ve onların karman çorman uğultuları, bunaltıcı hava, beynini pişiren güneş... Çekilin başımdan. Sadece birkaç saatliğine zaman dursun istiyorum!

Sence bugün birden önüme atlayan kurbağayı öpmeli miydim? Belki o, zamanı durdurabilirdi.