Özür Dilerim!

Pek iyi anlasamayiz, çogu zaman yanlis anlasmalardan dolayi tartisir, çocuk gibi birbirimize küser ama hiç birsey olmamis gibi davranmaya çalisiriz. En son onlara gittigimde yine sudan bir sebepten kizmistim ona ve çikip gitmek istemistim. Genelde düsündügünü yapan biriyimdir. Giydim ayakkabilarimi ve kapiyi açtim. Babamla restlestik, annem "aslinda böyle yapmak istemiyor" gibi telasli, tuhaf açiklamalar yapmaya çalisti. Tamam dediler bizimkiler 5 dakika daha otur, yemek yiyelim gideriz. Oturdum bekledim balkonda. Bir kaç söz duellosu daha yasadik. Bir daha gelmeyecegim evine de dedim konuyu kapattik. O gece uyuyamamis, neden böyle yapti ben ne dedim ona diye düsünmekten. Ben de son derece bozuk bir moralle ama sanki davamda hakli bir er gibi kaslarim çatik öfke duyuyordum olanlardan sonra...

Ta ki dün annemi arayana kadar. Annem agliyordu; "Ne oldu?" dedim, "Teyzen" dedi, "kansermis". Allahim ne büyük bir aci bu. Allahim ne büyük bir vicdan azabi bu. Suratimdaki ifadesiz bakis geçtikten sonra basimi dizlerimin arasina alip sessizce aglayabildim ancak. Sonra telefon geldi. Teyzemle konusmak istedigimi söyledim. Agladigim sesimden belliydi "özür dilerim teyze" diyebildim sadece gözyaslarim çig gibi büyürken, "üzülme tamam, dua et, buna çok ihtiyacim var" dedi, "tamam" dedim, sesi degisti onun da aglamakli oldu.

Büyük konusmamak gerektigini yazmistim bundan birkaç gün önce. Kendi hatam mih gibi beynime çakildi. Özür dilerim. Keske diyorum, keskeler birseylere deva olsa.

Sana birsey olmasin... Dualarim seninle. Allah merhametini üzerinden eksik etmesin ve sana sifa versin.