Üzgünüm Ben

İçsel dünyaya, hayatı yaşama anlayışına, hayallere ve kendi kararlarını/planlarını uygulama isteğine gram saygı duymayan insanlar beni çok üzüyor. Sırf bu yüzden, aslında kırmak istemediğim insanları kırdığım için de kendimi suçluyorum. Abartıyor muyum? Hatta saçmalıyor muyum? Bilmiyorum.

Artık izleyeceğim tek bir strateji var, o da artık kimseye tek kelime bir şey anlatmamak. Böylece kimseye beni üzme şansını vermemiş olacağım. Hele de üzülüp üzülmediğimi önemsemeyen insanlara.

Neyse... Yorgunum ben, omuzlarım çöktü artık dünyanın gailesinden. Yapacak iş çok olunca altından kalkılmıyormuş bunu anladım. Kaos ortamı da gerginleştirdi herkesi. Psikolojim daha fazla bozulmasın diye gündemden uzak kalmaya çalışıyorum mümkün olduğunca.

Yağızlar bizde, muhteşem bir duyguymuş teyzelik, çok tatlı zıpa. Sadece izlemek bile insanı keyiflendirmek için yeter. Sabah işe gitmeden önce, o uyurken, bir öpücük konduruyorum yanağına, eve dönene kadar tüm enerjimi karşılıyor. İyi ki var zıpa!